کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گرد

🔴گرامی باداول ماه می 1400

امسال هم دست و پا و تن هزاران کارگر در لا به لای دندان‌های وحشی نظام سرمایه جا ماند. امسال هم این کهنه دهان طماع، جان عزیز‌‌ کارگران بسیاری را گرفت. امسال هم دست‌های بزرگتری برای ربودن نان‌های کوچک، روانه‌ی سفره‌ی کارگران شدند. امسال‌هم بیش‌ از پیش بندبند تن و جان کارگران به استثمار و بیگاری گرفته شد. امسال هم کارگران بسیاری تهدید و دستگیر و روانه‌ی شکنجه‌گاه‌های جمهوری اسلامی شدند.
آری! چنین است که نظام سرمایه‌داری افتخارآفرین جمهوری اسلامی در زمینه‌ی رعایت مسائل ایمنی کارگران نیز توانسته رتبه‌ی صد و دوم را به خود اختصاص دهد و رکورد چشمگیری از کشتار و مصدومیت کارگران را از آن خود کند.
بنا به آمارهای منتشر شده در ۱۲ ماه اخیر دست کم ۹۳۶۷ کارگر به خاطر عدم برخورداری از شرایط ایمنی مناسب در محیط کار کشته و مصدوم گشته و مشمول حوادث پیوسته مرگبار «کار»‌ در نظام «سرمایه داری جمهوری اسلامی» شدند. ۹۳۶۷ سفره‌ی محقر کارگری نان‌آوران خود را از دست دادند و برچیده شدند. ۲۰۳۵ کارگر در این مدت جان خود را از دست دادند و ۲۰۳۵ خانواده سوگوار شدند و ۲۰۳۵ تنها یک رقم نیست! ۲۰۳۵ جان عزیز از طبقه‌ایست که نه تنها تنش که تمام نشانگان هویت استثمار شده و تحت ستمش، مبارزه و مبارزه و مبارزه اش، و صدای راستینش پیوسته سرکوب و انکار می‌شود. نابودی‌اش از فرط پیوستگی، در رسانه‌های رنگارنگ حقوق بشری عادی می‌شود و جذابیت خبری خود را از دست می‌دهد و تنها همین ارقام از کشتار بی‌وقفه‌اش به گزارشات و رسانه‌ها راه یافته است.
بنا به اعلام سازمان پزشکی قانونی ایران در ده سال گذشته به طور میانگین سالانه ۱۶۰۰ نفر بر اثر حوادث «کار» کشته‌ شدند که ۴۱/۵ درصد آن به خاطر سقوط از ارتفاع گزارش شده است.

کارگران مصدوم و کشته شدند و بی مزد و حقوق و گرسنه ماندند! اما امسال نیز بیش از پیش در تمرینِ نفس به نفس مقاومت و مبارزه، دستان سرنوشت‌سازشان را باور کردند. از هر گوشه و کنار، در هر ماه و هفته و روز، کارگران دسته دسته، دست از کار کشیدند، دست‌هایشان را به یکدیگر سپرند و مشتِ مشترکِ اعتراض را برافراشتند.
کارگران از خونشان بیرق سرخ خشم و رزمشان را می‌آفرینند و همچنان که بالایش می‌برند صدای تاریخ رزم طبقاتی‌شان را تکرار می‌کنند: هرجا که ستم باشد، مبارزه نیز هست. ازین روست که در کنار آمارهای خونبار گفته و نگفته‌ از کارگران کشته و مصدوم شده در سیستم «حادثه آفرین» نظام سرمایه داری ایران، تنها در سال گذشته نزدیک به دو هزار اعتراض کارگری نیز توسط کارگران سازماندهی شده است.
چرخ به چرخ و دستگاه به دستگاه از ابزارهای در دست سرمایه‌داران، وجب به وجب از کارخانه‌هایی که باید از آن کارگران باشد و نیست، خیابان به خیابان‌ شهرهایی که به دست کارگران ساخته شده گواه خون سرخ کارگرانی‌ست که پیوسته به وقت کار و به وقت برافراشتن مشت و مبارزه توسط دستان حاکمیت سرمایه جاری شده است.
با هر نان و جان و زنجیری که گرفته و محکم می‌شود مشت اعتصاب و اعتراض کارگران نیز تپنده‌تر خواهد شد؛ با هر جنایت، شعله‌ی خشم و شجاعت کارگران نیز آزموده‌تر. به کارگرانی که زیر تیغ و سرب و زنجیر گُل‌مُشتِ دُرُشتِ رهایی را با پوست و گوشت و استخوان خود می‌پروارنند تا از لاشه‌ی پوسیده‌ی نظام سرمایه بیرون ببرند چگونه می‌توان روزشان را، اول ماه مه را تبریک گفت وقتی در قعر سیاهیِ سرکوب، فانوس‌های جشن‌شان را، ستاره‌های نوید بخش اتحادشان را خود بالا برده اند.

از مقاومت و مبارزه‌ی این دستان مبارز سرنوشت‌ساز، تنها می‌توان آموخت و در پیوند با دروس مبارزه‌شان به جنگ نهایی، به جنگ برای رهایی رفت.
رزم و قهر کارگران از پایین برای شکستن زنجیرهای خونینشان ادامه خواهد داشت، مادامی که جوامع انسانی به طبقات متخاصم به ستمدیده و ستم‌گر به کارگر و سرمایه دار تقسیم شده باشد. چرا که این نظام پیش از هرچیز گورکنان خود را آفریده است چرا که باز می‌دانیم ستم اگرچه هست مبارزه نیز هم.

#اول_ماه_می
#روز_جهانی_کارگر
#طبقه_کارگر_ایران
#مبارزات_طبقه_کارگر