کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گرد

👆👆👆گلرخ ایرایی از زندان اوین:
‏برای جانباختگان ۱۷ شهریور
‏شش سال از جان باختنِ بچه‌ها می‌گذرد و ۴۶ سال از واقعه‌ی خونینِ میدان ژاله. آن از یاد نرفت و این یک نیز.

چنان کُند از دل تاریخ عبور می‌کنیم که با گذشت یک قرن گویی چیزی تغییر نکرده است جز نام خیابان‌های شهر. با وجود سرنگونیِ دیکتاتوریِ پهلوی، نیروی انقلابی موفق به ایجاد گُسستی بنیادین در نظمِ قدیم نشد و حکومتِ نوپایِ اسلامی توانست با حفظ ساختار قدرت و امتداد شیوه‌های امنیتی، اطلاعاتی و نظامیِ رژیم ساقط شده‌ی پیشین بر نیروی انقلابی غلبه و به سرکوب مخالفان بر خیزد و هر تحرکی در داخل و مرزهای کشور را به خاک و خون کشد. بعد با تسلطِ مطلق بر سیستم قضائی، روندِ حذف فیزیکیِ مخالفان، قانونی و بر مبنای شرعِ اسلام فصل‌الخطابِ هر اعتراضی شد. رفته‌رفته نخبگان و مافیای ورزشی، هنری، تجاری و اقتصادی به خدمتِ قدرت در آمدند. این در شرایطی رقم می‌خورد که احزاب و تشکل‌ها غیرقانونی اعلام شدند و نیروهای انقلابی، نیروهای مترقی و کمونیستی توسط حکومت کشته یا وادار به ترکِ کشور شدند. شوراهای کارگری تعطیل و با موازی‌کاری، کارگران برای همیشه از مشارکت در امور کنار گذاشته شدند.
سیاست‌های رژیمِ تازه تاسیس در ساختار کلی و از لحاظ چیدمانِ نیروی امنیتی و نظامی و سیستم قضائی و چگونگیِ رفتار با جامعه به سیاق سابق بود. جامعه‌ی تک‌حزبی شکل گرفته بود. همان‌طور که محمدرضا پهلوی با اعلامِ «حزب فقط حزب رستاخیز» از هر آنکه ارادت به او و حزبش نداشت خواسته بود کشور را ترک کند و نهایتا به حذف مخالفان روی آورد، رژیم اسلامی نیز با اعلامِ «حزب فقط حزب‌الله» تمامی مخالفان را تا امروز حذف، حبس، یا وادار به ترکِ کشور کرد و مانع شکل‌گیریِ هر حزب و تشکلی جز وابستگانِ به حزب‌اللهی‌ها شد.


‏‌ #رامین_حسین_پناهی ⁩
‏‌ #زانیار_مرادی ⁩
‏‌ #لقمان_مردای ⁩
‏‌ #نه_به_اعدام